» لباس بازتاب وضعیت اقتصادی - اجتماعی و اختلافات منطقه ای

لباس منعکس کننده ارزشهای اصلی فرهنگی نوجوانان به دلیل تمایل به محصولات مد است.

اختلافات منطقه ای ، عوامل اجتماعی و اقتصادی و سیاسی ، تغییرات فرهنگی و آب و هوا همه تأثیر مستقیمی در انتخاب لباس در مناطق مختلف داشته است. محققان ، اشراف ، مقامات دولتی ، صنعتگران و کشاورزان شیوه ای از لباس متناسب با محیط نزدیک خود را در آسیای میانه قرون وسطایی اتخاذ کردند.

مطلب مرتبط چگونه رشد مو را افزایش دهیم؟

اگرچه ، اطلاعات تاریخی کم نظیری در مورد لباس در سرزمین های اسلامی شرقی معمولاً توسط نویسندگان ، جغرافی دانها و مسافران تهیه می شد. تفاوت در سبک ، پایان و کمیت مواد در لباس افراد ثروتمند و فقیر مشهود بود. در این مدت ، خراسان مرکزی برای پارچه های ابریشم ، پشم و پنبه مشهور بود ، در حالی که نیشابور به دلیل پارچه پنبه ای ، روسری و عمامه هایی که اغلب به عراق و مصر صادر می شد مورد توجه قرار گرفت. در بعضی از جوامع ، از نمد برای ساختن لباسهای پارچه ای ، رومیزی و کلاه های باران استفاده می شد. علاوه بر این ، خز سمورها ، سنجاب های خاکستری ، ارمین ها و حیوانات دیگر مواد ضروری برای پوشاک بودند .

قدیمی ترین قطعه ابریشم از این منطقه در دوره سامانیان سرچشمه گرفته است و برای یک حاکم در خراسان بافته می شود. سیالیت فراملی ایده ها ، مفاهیم و Savoir-fa با ارائه مقالاتی از خراسان به دادگاه هارون الرشید (786-809) در بغداد مشهود است. این وسایل ادای احترام شامل لباس های ابریشمی ، لباس سفید ، و روکش سر ، از جمله دیگر بود. افراد متعلق به طبقه اجتماعی بالاتر غالباً لباس هایی از جنس ابریشم ، پشم و خزهای گران قیمت می پوشیدند ، در حالی که افراد طبقه پایین احتمالاً از کت های بیرونی سنگین ساخته شده از سگ یا بز استفاده می کردند که با پارچه یا پنبه روکش شده بود.

زنان مغول شلوارهای بلند را زیر لباس های گونی و گشاد پوشیده بودند و کلاه های بلند و سبد مانند پوشیده از یک پارچه. زنان متاهل نوعی كفتان ("نمرگ") پهن و بریده از جلو به زمین می پوشیدند. در قرن نهم ، بازرگانان ثروتمند غالباً "تایلان" را می پوشیدند (روسری که انتهای آن زیر چانه نمی افتد). با این حال ، طبقات پایین این پوشاک را نمی پوشیدند. آشپزها لباس هایی شبیه به لباس های دیگ بخار می دادند ، تاجران و صنعتگران لباس های متناسب با لباس می پوشیدند و کشاورزان لباس های پنبه ای ضخیمی با عمامه های رنگارنگ می پوشیدند. "محتسب" (بازرسان شهری) وضعیت و تمیزی لباس را تحت نظر داشتند.

بیشتر شهرها دارای منسوجات مخصوص خود بودند ، مانند "ملهم" ، پارچه ابریشمی نیمه مرو. بخارا با کارخانه های معروف بافی خود انواع پارچه ابریشم معروف به "بخاری" را تولید کرد. این پارچه سنگین ، قوی و اغلب در مقادیر زیادی توسط جوامع بین المللی خریداری می شد. طبقات پایین این پوشاک را نمی پوشیدند. آشپزها لباس هایی شبیه به لباس های دیگ بخار می دادند ، تاجران و صنعتگران لباس های متناسب با لباس می پوشیدند و کشاورزان لباس های پنبه ای ضخیمی با عمامه های رنگارنگ می پوشیدند.

ساخت پارچه به مهارت های خاصی از قبیل توانایی پردازش پنهان ، ساخت نخ و آگاهی از تکنیک های دوخت نیاز دارد. محصولات به دست آمده از دام به عنوان ماده اولیه اولیه صنایع دستی باقی مانده است. از پشم گوسفند برای ساخت نمد استفاده می شد ، در حالی که کمربند ، بند ، سر ، لباس و کفش از پوست دام های اهلی تهیه می شد. در جوامع عشایری ، دامداران معمولاً فقط مواردی را تهیه می كردند كه نیازهای فوری مربوط به آب و هوا ، شیوه زندگی و گذرا مانند «باتگ ها» یا روسری ها را برآورده می كرد.

گرچه جانشینان چنگیز خان لباسهای پارچه ای از جنس طلا را پوشانده بودند ، که گاه با جواهرات گرانبها ، مرواریدها و طلا تزئین شده بودند ، اما لباس قبلی بیشتر از پوست حیوانات تشکیل شده بود. لباسهای گونی مانند که در سمت چپ گشاد بوده و در سمت راست روی شانه بسته شده بودند ، متداول بودند. "deli" ، یک جامه با شانه های یکدست ، نمونه ای است. اگرچه این مفهوم یکسان است ، "delis" ، و همچنین بسیاری از پوشاک دیگر از جاده های ابریشم از 10هفتم تا 13 هفتم قرن ها، همچنان به تکامل و پیچیدگی افزایش، در حالی که حفظ ویژگی های منحصر به فرد خود.

en.unesco.org

تگ ها : عمامه های رنگارنگ لباس به عنوان بازتاب اجتماعی انتخاب فرهنگی لباس و اهمیت فرهنگی آن چشم انداز جهانی محیط زیست لباس

۰ نظر / ۵۶۲ بازدید